Spoorbrug

De geschiedenis met het spoorweggeschut speelde zich af op een baanvak van de spoorweg Gent – Terneuzen. Deze particuliere spoorweg werd geëxploiteerd door de Spoorwegmaatschappij Gent – Terneuzen en na de liquidatie van deze maatschappij in 1930, door de Spoorwegmaatschappij Mechelen – Terneuzen.In mei 1866 begon men met de bouw van de eerste spoorbrug in Sluiskil, verwacht werd dat deze brug in december 1867 gereed zou zijn. Begin 1868 werd de spoorbrug met een totale lengte van 56 meter in gebruik genomen. In oktober 1867 werd met de bouw van de spoorweg op Nederlands grondgebied begonnen. Op 3 april 1868 kon de eerste locomotief tussen Sas van Gent en Sluiskil rijden. Op 27 november van dat jaar, kwam een locomotief met enige wagons op het station in Terneuzen aan. In Sluiskil beschikte men over twee spoorwegstations, station Sluiskil-Brug aan de spoorweg Gent – Terneuzen en station Sluiskil aan de spoorweg Mechelen – Terneuzen. Dit laatste station lag aan de oostzijde van het kanaal Terneuzen – Gent. Hier sloten beide spoorwegen op elkaar aan. De spoorwegstations werden aangesloten op de Rijkstelegraaf, waarvan de palen aan de westzijde  langs het kanaal geplaatst waren. In 1883 werden er bij station Sluiskil-Brug, laad- en lossporen aangelegd. In 1903 werd aan de oostzijde van het kanaal een tweede spoorweg in gebruik genomen.Een plan tot verruiming van het kanaal Terneuzen – Gent, kwam er in 1895. De werken vonden voornamelijk plaats aan de oostzijde van het kanaal Terneuzen – Gent. Omdat de bestaande draaibrug een beperkte doorvaarwijdte had, moest er ook een nieuwe spoorbrug komen. Pas in 1905 werd in Sluiskil met de bouw van de nieuwe spoorbrug begonnen. Hierdoor diende de spoorweg aan de westzijde van het kanaal verlegd te worden. Ook werd een nieuw station Sluiskil-Brug gebouwd, dat het oude verving. De nieuwe spoorbrug had een totale lengte van ruim 106 meter en bestond uit twee vaste bruggen en een draaibrug in het midden. De vaste brug aan de oostzijde had een lengte van 25 meter en aan de westzijde bedroeg de lengte van de vaste brug 17 meter. De draaibrug had een lengte van 63 meter. Nauwelijks in gebruik genomen, liep de spoorbrug schade op door een aanvaring. Nadat de schade was hersteld op 15 november 1907 werd de spoorbrug opengesteld voor het treinverkeer, ruim een maand later dan de Lelybrug. De brug zou nadien nog enkele keren schade oplopen door aanvaringen.Op 21 mei 1940 werden de spoor- en Lelybrug door terugtrekkende Belgische militairen opgeblazen. Nadat de spoorbrug was hersteld, kon eind 1943 ook weer treinverkeer over het kanaal Terneuzen – Gent plaatsvinden. Op 20 september 1944 werden de beide bruggen opnieuw opgeblazen, ditmaal door de terugtrekkende Duitse militairen. De Lelybrug werd totaal vernield, herstellen bleek onmogelijk. Bij de zwaar beschadigde spoorbrug, lag de draaibrug in tweeën. Maar de spoorbrug kon naderhand tot een gecombineerde spoor- en verkeersbrug worden omgebouwd. Eind 1947 kon deze brug pas in gebruik genomen worden en kreeg toen de minister Lelybrug als naam.De Spoorwegmaatschappij Mechelen – Terneuzen verkocht in 1948 het gedeelte spoorweg aan de westzijde van het kanaal Terneuzen – Gent, dat op Nederlands grondgebied lag, aan de Nederlandse Spoorwegen. Ook het gedeelte aan de oostzijde van het kanaal werd aan de Nederlandse Spoorwegen verkocht. In 1960 werd opnieuw met een verbreding van het kanaal Terneuzen – Gent begonnen. Hierdoor werd een groot gedeelte van Sluiskil afgebroken en verdween in 1968 ook de minister Lelybrug uit het dorp. Daarna kon men met de Rijkspont het kanaal overgezet worden. Auto- en treinverkeer kon van een nieuwe brug, die net ten noorden van Sluiskil gebouwd was, gebruik maken. Spoorwegstation Sluiskil-Brug werd afgebroken en de spoordijk werd in de loop der jaren afgegraven.